Artikulu sorta honen aurreko
atalean Kimika Kuantikoaren jaiotzaz eta bere lehenengo hamarkadetan
egindako bilakaeraz aritu ginen. Mekanika kuantikoa molekuletan
aplikatzerakoan sortu zen diziplina da Kimika Kuantikoa. Diziplina honen
garapenari esker, molekulen egitura, propietateak eta erreaktibitatea
azaltzeko gai izan ziren garaiko fisikari eta kimikariak. Zoritxarrez,
sortaren bigarren
atalean esan genuen bezala, teoriatik sortutako ekuazioak ezin ziren
zehazki ebatzi bi elektroi baino gehiago dituzten atomo zein
molekuletarako. Hori dela eta, metodo hurbilduak garatu eta kontzeptu
berriak sortu zituzten. Kontzeptu horiek egungo kimikaren hiztegian ongi
errotuta daude.
Ekuazioen ebazpenak beste arazo bat ere bazuen: eskuz ebatzi behar
ziren. Honen ondorioz, kimika kuantikoa molekula txikien eta bitxien
esparruan murgilduta ibili zen bere lehenengo hamarkadetan, 1930 eta
1960-70 urteen artean, alegia. Dena dela, Kimikari egindako ekarpenak
ezinbestekoak izan ziren, egungo Kimika modernoa ulertzeko. Ekarpen
hauengatik Kimikako Nobel saridun batzuk teorikoak izan ziren, Linus C. Pauling (1954) eta Robert S. Mulliken (1966) estatubatuarren kasu. Gaurko
artikulu honetan, sortaren azkenekoan, Kimika Teorikoak 1970.
hamarkadatik gaur egunera hartutako bultzada izugarriaz arituko gara.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina