Gironako abenturak

Blogean normalean kimika kuantikoari buruzko dibulgazioan nabil. Baina interesgarria iruditzen zait ere bai ikerketa munduan ez dabiltzan pertsonei erakustea zein den gure eguneroko lan modua. Horregatik, astebeterako Gironara etorri naizelarik, bisitaldi hau aprobetxatu nahiko nuke blog-ean atal berri bat hasteko: Ikerlariaren abenturak.

Abentura hauek ez dira kimika kuantikoan bakarrik gertatzen, orohar, ikerlari guztiok antzeko bizipenak izaten ditugu eta. Denetarik egoten da, kongresuak, kolaborazio bidaiak, gure lana publikatzeko abenturak etab. Oraingoan, Gironako abentura kontatuko dizuet.


Aurreko igandean, Iruñeatik abiatu nintzen nire lankide den Fernandorekin Hondarribiko aireportura. Bertan, Mariorekin topatu eta elkarrekin hartu genuen hegazkina Bartzelonara. Han hasi zen astebeteko abentura polita. Hor ginen, Donostiako Kimika Fakultateko hiru kimikari teoriko, baina hiruak kanpotarrak. Nafarra, madrildar euskaldunberria eta kubatar "umeuskalduna". Fernando Madriletik etorri zitzaigun, Suedian bi urteko eskala egin ondoren, eta Mario Kubatik, Errusia eta Alemanian egon ondoren. Ikusten duzuenez, ikerketa munduan ez dakigu askotan non bukatuko dugun gure bizitza egiten. Euskaldundu zaigu gure Fernando, baina gaixoak, a ze lioak hartzen dituen gure euskalkiekin! Mario, aldiz, eskusak jartzen ditu euskera ez ikasteko, zahartua dagoenez, bere buruak ezin duela... etab. Baina, bere alabatxoarekin ikasitako euskera kontrolatzen du, horregatik "umeuskalduna" dela diot. Aireportura bueltatuta, hor hasi zen gure abentura. Hiru lankide eta lagunak Gironako bidean.

Zertara etorri ginen bada Gironara? Bertako Unibertsitateko Kimika Konputazionaleko taldeko kideekin kolaborazio eder bat daukagu, metodo berri baten garapenean. Eta honen inguruan, esparru desberdinetan egiten ari garen aurrerapenak erakusteko hiruok txarla bana eman behar genuen, eta hemendik aurrerako nondik norakoak definitu behar genituen hemengo jendearekin. Metodoa Orbital Naturalen Funtzionalaren Teorian oinarritzen da, eta Mario kubatarrak garatzen du. Tipo honen gaitasun fisikomatematikoa izugarria da, berak garatzen du teoria, formula guztiak, eta gero programatzen ditu. Besteok egiten duguna bere teoriak aplikatzea da, molekulen propietateak eta erreaktibitatea analizatzeko. Gironako jendea oso ona da programatzen ere bai, eta programa azkartzen, paralelizatzen etab laguntzen digute. Kalkulu hauek egiteko ordenadore potenteak behar dira, eta hau dela eta Mare Nostrum-en kalkulatzeko projektuak idatzi behar dira. Superordenadore hau Europako potenteenetako bat da. Hortaz, Mariok bere txarla teorikoa eman zuen, eta Fernandok eta nik aplikazio kimikokuantikoak azaldu genituen. Projektuak definitu ditugu, lana banatu, eta egia esan, zentzu honetan oso produktiboa izan da. Eduard, Eloy eta Pedro Gironako jendearen laguntza izugarria da projektu hauek aurrera ateratzeko.

Baina lanaz aparte, bizitza soziala ere egiten dugu! Eta honen inguruan, anekdota kuriosoak gertatu zaizkigu bidaian. Igandean bertan, Hondarribiko aireportuan, Carlos Latre ikusi genuen, jende gehiagorekin. Mariori eta Fernandori asko gustatzen zaie, niri asko ez, ez dut jarraitzen. Mariok "aurpegia" dauka, eta argazki bat elkarrekin ateratzeko eskatu zion. Hor jarri ziren, Mario eta Fernando, Carlos Latreren bi aldeetan, eta argazkia bota nien. Tipoa jator portatu zen, baina berarekin zegoen batek esan zidan ea nahi nuen ni atera beste argazki batean? Nola esan ni ez naizela jarraitzailea? Hegazkina hartu eta Bartzelonan lurreratu ginen. Eduard laguna gure bila etortzekoa zen. Baina, tira, gaixoak kotxe ilara handia harrapatu zuen, eta berandu heldu zen. Gure Mario, kubatar ona bezala, bazilea oso gustokoa du, eta entzun behar izan zuen gaixoak... Baina, egun horretan, garaiko janari tipikoa jatera eraman behar gintuen, "calçot"-ak jatera, alegia. Mariok ikusita, bere azento kubatarrarekin, esan zuen: "pero esto son cebollinos!" Eta horrela gelditu zen asuntoa, guk ez genituen calçot-ak jan, cebollinoak baizik! Hori bai, babero ederrak jartzen dira saltsarekin ez zikintzeko. Beheko irudian "guapo guapo" ateratzen naiz...

Egun batzuk lan eta lan ibili ondoren, Mariok bere txarla asteartean eman zuen. Gauean, lasai asko ibili ginen garagardo batzuk botatzen. Eduard-ek taberna bat gomendatu zigun, eta hara joan ginen. Barrara hurbildu, eta gure artean komentatu genuen zerbait euskeraz. Kamarerak entzun zigun, eta geroxeago jabea hurbildu zitzaigun, ea nongoak ginen, bera euskalduna zela ere bai, Amurriokoa. Euskaldunak edonon gaude! Gutxi izanen gara, baina harrien azpitik ateratzen gara nonnahi! Taberna horretan lasai hitz egiten hasi ginen hirurok. Garagardoak joan, garagardoak etorri, eta elkarrizketaren maila igotzen hasi zen. Bapatean, hiruok eztabaida batean ginen: ikerlariak zer gara? burgesak, proletarioak ala deus ez? Ondorio marxista zera da, intelektualak garela eta gu ez gara klase sozial batekoa, baizik eta kapa sozial baten parte gara, intelektualitatea. Toma ya! Momentu horretan, garagardo batzuekin, ez zirudien ba! Eta hor ginen, hiru kimikari kuantiko horri buruz hitz egiten. Fijatu zaitezte, kimikari kuantikoak ez gara benetako kimikariak beste kimikarientzat. Hauek fisikariak ala matematikariak kontsideratzen gaituzte. Baina hauentzat gu kimikariak gara, ez daukagu beraien maila. Asko programatu behar dugunez, informatikaz ere jakin behar dugu, baina ez gara informatikoak hauentzat. Hortaz, ez kimikari, ez fisikari, ez matematikari, ez informatiko, eta gainera, ez burges ez protelario!!! Musika talde on batek abesten zuen moduan "No somos nada!". Zer eginen zaio, behintzat gure buruekin gustora gaude.

Esan beharra dago gure Mario probokatzaile hutsa dela, umore onez dagoenean eta adarra jotzeko asmoz noski, beti brometan. Futbol kontuetan asko gustatzen zaio jendeari adarra jotzea, eta noski, hemen Katalunian Barça-koak dira. Partidu bat elkarrekin ikusi genuen, hemengo lagun Barçazaleekin, eta bera, noski, Espanyolekoa zen. Eskerrak ezagutzen gaituzten! Baina, aldi berean, Fernando zegoen, eta hau Madrilzalea da! Berarekin, Barçazalea da betidanik. Eta nirekin, Athleticzale, ni Osasunaren jarraitzailea naizelako. Horra, eskerrak gure lagun Gironatarrak ezagutzen gaituzten, baina batzutan, gaixoak, entzun behar izan zuten Barçak partidua ez zuelako irabazi... Ez dakit nola onartzen gaituzten hemendik! Gainera, katalanentzat garrantzitsua den hizkuntzarekin ere adarra jotzen zien (beti ere maitasunetik!) eta esaten zien katalanera gaztelera bezalakoa dela, baina bukaerako letra kenduz. Horrela, hasi zen hitz egiten "katalanez" eta batzutan asmatu ere bai! Lagunek parre egiten zuten, baina begirada zorrotzekin, adarra jotzea bere kontra bihurtu zen, eta bere izenarekin aplikatuta, gure Mario Mari Pili bihurtu zen! Eta horrek ez zion horrenbesteko graziarik egin gure Mari Piliri! Hori bai, Donostiara bueltan mote berriarekin geratu da!

Istorio honekin bukatzeko, utzidazue kontatzen atzo gure Eduard-ek leku on batera eraman gintuela afaltzera, La Granota Tabernara. Bertan, anfibioak eta moluskoak jan genituen. Igela hankak eta barraskiloak, alegia. Oso goxoak zeuden, eta bertako ardoarekin busti genuen, Castillo de Perelada (Emporda) eta Raimat Abadia Clos (Costers del Segre). Irudia, ezkerrean, La Granota Tabernaren sarrerako patioa, eta eskuinean, barraskiloak jaten.

Laburbilduz, post honekin gauza batzuk erakutsi nahi ditut:
1. Gure lanerako ezinbestekoa da beste taldeekin dugun harremana eta kolaborazioa, eta horregatik bidaiatzea tokatzen zaigu.
2. Bidai hauetan normalean ordu asko sartu behar ditugu lanean, denbora aprobetxatu behar delako.
3. Asko lan egin arren, kimikari kuantikoak ez gara horren frikiak! Bizitza soziala ere egiten dugu, eta lanetik kanpo ez gara lanaz aritzen, batzuk uste bezala.

Bukatzeko, erreflexio bat bota nahiko nuke. Kolaborazioa ezinbestekoa da, eta batzuetan afinititate pertsonal gutxi dugun pertsonekin tokatzen zaigu kolaboratzea. Baina kasu honetan ez da horrela. Oso gustora egon gara hemen, denbora daramagu beraiekin lanean, eta afinitate handiko pertsonekin, barre-ak eta garagardoak konpartitzen dugun jendearekin, askoz ere hobekiago egiten da lana. Benetan, ezin nuen pentsatu astebetean horrenbesteko lana aurreratuko genuenik. Aupa Gironako lagunei! Lana aurrera doan heinean, bueltan izango gara eztabaidarekin jarraitzeko! Bukatzeko, agurtzeko argazki bat hango eta hemengo lankide batzuekin. Barkatu ateratzen ez direnei!